لباس های کردی زنانه و بچه گانه طرفداران زیادی دارد

کت های واقعی که تا زانو می رسند نیز اشکال مختلفی دارند. لباس کردی زنانه سنندج این روزها کمتر مورد استفاده قرار می گیرند. Küläjä، ساخته شده از جناغ یا مخمل، در قسمت کمر، جایی که دامن گشاد جمع شده است.

دوخته می شود. آستین های صاف کامل هستند اما در زیر بغل باز هستند. دکمه ای وجود ندارد، اما هر دو طرف دهانه جلوی مستقیم، سرآستین ها و سجاف با توری طلایی و حاشیه عمیق گلدوزی شده اند.

کتیبی با داشتن آستین های باز با äḷčäk با čäpkän مطابقت دارد، اما بالای دامن گشاد با یک دکمه در کمر بسته می شود و ممکن است در قسمت یقه با خز کوتاه شود.

گاهی اوقات chuḵa، کتی با آستین های آرنج، پوشیده می شد. آب نخود برای سرفه باخاری شبیه به هم بود، اما معمولاً کوتاه‌تر، بدون دکمه، داخلش لحافی بود و اغلب با توری طلا و گلدوزی‌های طلایی تزئین شده بود.

یک läbbadä حتی کوتاه‌تر بود و به سختی به زیر کمر می‌رسید، با برآمدگی‌های گرد باسن و دریچه‌های کناری، آستین‌های کوتاه و جلوی باز بسته شده در کمر. داخل آن نیز لحاف کاری شده بود و به خوبی تزئین شده بود.

ešmäk بسیار شبیه است، اما با خز پوشیده شده است، در حالی که Kürdü، همچنین با خط خز، به سادگی یک جلیقه باز و بدون آستین است. جوراب‌های پشمی (jorab; Pers. jūrāb) با چین‌های کاملاً تیز دور پا، به طول مچ پا یا ساق پا، و در طیف گسترده‌ای از نقوش رنگارنگ بافته می‌شوند.

کفش معمولی، قبل از ظهور کفش‌های تولید انبوه، محل قرار گرفتن جیوه در چرخ خیاطی قدیمی یک دمپایی پاشنه باز (باشماق) با کفی به شکل شکل 8 بود که جلوی آن به شدت گلدوزی شده یا با مهره‌کاری پوشانده شده بود که به فرهای رو به بالا ختم می‌شد.

چکمه ها (uzun boḡaz čäkmä) دارای پاشنه کم و رویه آن از چرم ابزاردار یا پارچه پهن دوزی شده بود. این روسری (kalaḡay، به فارسی kalāḡī) ساخته شده از ابریشم های بافته شده خاص است که ماندگارترین لباس های سنتی است.

که گاهی اوقات روی یک کلاه سر صاف (6 سانتی متر) پوشیده می شود عکس اتو جیوه دارکه تقریباً با گلدوزی طلا پوشیده شده است. یا یک کلاه کوچک (täsäk). قبلاً یک هود لوله مانند (čutqu) می‌توانست برای پوشاندن سر و بافت بافتنی پوشیده شود.